Amateurs! Een van de mooiste kanten van het internet is dat iedereen er ongebreideld alles op mag plaatsen en loslaten. Het allereerste massa communicatie medium zonder barrières om mee te doen. Mooi voor de makers, mooi voor interesses die te ‘niche’ zijn om aan bod te komen in de massamedia.
Soms wijzen vertegenwoordigers van de meer traditionele media op het gebrek aan kwaliteit. Tja. De nadelen van het openzetten van de sluizen is dat er ruimte ontstond voor amateurisme. In eerste instantie vaak goed bedoeld, maar minder georganiseerd, met minder focus op de grote lijnen en veel gevoeliger voor verleidingen.
Vandaag gaan de eerste twee verhalen over deze gevallen, de risico’s en de gevolgen van dat gebrek aan professionalisme. Daar moet ook naar gekeken worden. Maar laten we wel oppassen dat we het kind niet met het badwater weggooien. De vrijheid voor iedereen om iets op internet te kunnen plaatsen en om direct met elkaar te kunnen communiceren is een groot goed.
Nederlandse MH17-activist blijkt schaakstuk voor Russische inlichtingendienst
Max van der Werff is een Nederlandse “burgerjournalist” die zich aansloot bij de NVJ en graag met zijn (inmiddels verlopen) perskaart wappert. Hij begon zijn berichtgeving over MH17 wellicht ooit uit oprechte persoonlijke betrokkenheid bij het onderwerp, dat kan natuurlijk best. Maar Max verspreidt inmiddels al jarenlang desinformatie over de MH17-ramp.
Uit recent onderzoek van Bellingcat blijkt hoe nauw hij daarbij afgelopen jaar samenwerkte met de Russische inlichtingendienst. Een Russische kolonel las artikelen en kreeg de ruimte toevoegingen te doen nog voor publicatie op het Nederlandse blog van Max. Journalistiek is een vrij beroep, maar dit roept terecht de vraag op of er niet een soort kwaliteitstoets moet komen.
Het artikel beschrijft het verhaal van Max, zijn contacten met een in Nederland wonende pro-Kremlin activiste en het het hoofdkantoor van de Russische militaire inlichtingendienst GROe in Moskou. De Russen betaalden en regelden visa voor reizen naar de regio. Wát een verhaal… LINK.
Vloggers: geen producten meer aanprijzen, verdienmodel in gevaar
Afgelopen donderdag boog ik me als lid van de Reclame Code Commissie over weer eens een geval van een vlogger waarover geklaagd was vanwege de manier waarop deze haar sponsor vermeldde. Sluikreclame, zo stelt de klager. Als dat zo is, is dat dom en onnodig. Een duidelijke vermelding, mét hashtag en al, is niet alleen respectvol en professioneel, maar doet mijns inziens ook weinig af aan de effectiviteit van de commerciële boodschap.
De reclame code commissie is in het leven geroepen door de media en reclamebranche. Zelfregulering, teken van een professionele en volwassen industrie, die begrijpt dat als ze zichzelf niet aan banden legt, de overheid dat uiteindelijk wel doet. Dus zorgt ze zelf voor kwaliteit, eerlijkheid en fatsoen.
Jarenlang ging dat goed en werden consumenten zo beschermd tegen misleidende reclame. Maar internet bracht de vloggers, die tegen betaling kijkers aansporen om iets te kopen door ‘overmatige aandacht’ aan het product te geven. Zij kregen een eigen Reclamecode, maar het gaat nog altijd te vaak mis met vermeldingen van betaling. Gevolg: wetgeving, toezicht door het commissariaat voor de media, registratieplicht en boetes. Lees hier hoe de nieuwe regels eruit zien. LINK
Kun je ontsnappen uit de cloud van de Amerikaanse techbedrijven?
Het is vrijwel onzichtbaar, maar een onwaarschijnlijk groot deel van de werking van het internet valt of staat met de verwerking van je gegevens door Amazon, Microsoft en Google. Dat gaat veel verder dan alleen maar je Gmail, je Office of je Amazon shopping. Deze bedrijven leveren namelijk ook de infrastructuur waar allerlei andere diensten niet zonder kunnen.
Zonder deze grootmachten geen Über, en geen Spotify. Logisch misschien, want dat zijn grote internationale spelers. Maar het gaat verder; zonder hen ook geen Eneco energiemeting, geen Coolblue en geen Volkskrant.
Lees hier hoe dat komt en hoe een aantal Europese bedrijven bezig zijn een soort virtueel Gallisch dorpje in te richten, met een decentraal alternatief om deze afhankelijkheid te lijf te kunnen gaan. LINK.
47% van Nederlanders luistert naar podcasts, populariteit stijgt
Deze week nam ik ook deel aan de beoordeling van subsidieaanvragen voor wetenschapscommunicatie. Iemand zei daar “Podcasts zijn niche en eenrichtingsverkeer”. Tja, dat beeld bestaat nog steeds, maar dat is echt ten onrechte, zo blijkt uit het rapport De Podcastmonitor (registratie met mailadres verplicht). Bijna alle podcasts hebben hun eigen sites en sociale media kanalen waarin ze nauw contact onderhouden met hun luisteraars, die elkaar daar soms trouwens ook treffen en spreken.
Dat die luisteraars de weg naar de podcasts steeds beter weten te vinden blijkt ook uit de groei van hun aantal met bijna 50% ten opzichte van afgelopen jaar. De belangrijkste redenen om naar een podcast te luisteren zijn vooral ontspanning (58%) en amusement (51%). Persoonlijke ontwikkeling (28%) en het volgen van interessante personen (27%) en het laatste nieuws (25%) scoren hoog. Dat luisteren gebeurt ook vaak thuis (72%) en op mobiel (64%). Meer data en infographics in het prima rapport (PDF, 14 pagina’s). LINK.
De verborgen economie achter de populaire playlists
Nu er door Corona nog minder mogelijkheden zijn om het publiek te bereiken is een plekje in een populaire playlist op Spotify of Apple Music nog belangrijker geworden. Opvallen in de oneidige hoeveelheid te streamen muziek is moeilijk, als je in de juiste lijsten staat kan dat kan je bekendheid een stevige boost geven.
En dus ontstond er een hele economische wereld rond ‘third party playlists’, bedrijven die zich profileren als “marketing partner”, gespecialiseerde curatoren en gouden bergen verkopers. Lees in dit artikel hoe de wereld achter “Happy Tunes”, “360 Alternative”, “Smooth Sunset Samba” en hun concurrenten werkt. LINK.
'The screams of the damned!' The eerie AI world of deepfake music
Interessant nieuws deze week; Frank Sinatra nam onlangs nieuw materiaal op. Dat is best knap, want de man is al een tijdje niet meer, eh, bij stem. Dit is dan ook een nieuwtje uit de serie “dingen gaan beter met AI”. Met artificial intelligence is Frank’s stem geanalyseerd en gesynthetiseerd, zodat het nu mogelijk is om nieuwe liedjes op te nemen die klinken alsof ze gezongen zijn door Sinatra. Dat kan dan natuurlijk ook met Prince, Amy Winehouse, Michael Jackson, XXXTentacion of Tupac Shakur.
Zo’n ‘Deepfake’ is een kunstje, maar wel een kunstje dat popmuziek behoorlijk kan veranderen. We gingen in 2012 al door het dak toen een ‘hologram’ van Tupac Shakur live optrad op Coachella, maar dat was nog maar een playbackshow. Wat als er binnenkort een live stream uitgebracht wordt, geproduceerd door Dr. Dre, met níeuw werk gezongen door ‘Tupac’?
Trouwens, Jay-Z mocht Tupac niet zo. Dus, wat als Jay-Z straks besluit om op zijn streamingdienst Tidal het originele werk van Tupac te vervangen door nieuwe versies, gerapt door AI Tupac, zodat hij de uitvoerenden rechten niet meer af hoeft te dragen? Heel interessant The Guardian artikel. LINK.
Dank voor je aandacht! Vond je de nieuwsbrief leuk, de moeite waard? Deel ’m dan op social media of forward hem naar iemand. Dankjewel!
Deze nieuwsbrief is gratis, maar als ZZP ‘er waardeer ik donaties bijzonder. Dat kan hier, via IDEAL, Bancontact of PayPal.
Kan ik je helpen, met advies, mentoring of wil je gewoon iets vragen? Antwoord op deze mail en we hebben contact.
Fijne week!