Hey
Hoe gaat het? Ik leerde deze week dat de winkels en terrassen weer open gaan en dat ik begin mei aan de beurt ben voor vaccinatie. Top! Veel blijer kun je me niet maken, of het zou moeten zijn dat de concertzalen weer opengaan. Wat trouwens wel open is dit weekend, is het casino! Daar ga ik zeker ook een kijkje nemen. Things are looking up :)
Ik maakte deze week trouwens ook weer een nieuwe Podcast met De Jeroenen. In deze mail deel ik mijn shownotes voor onze Podcast met je, eigenlijk de uitwerking van de bulletpoints die ik voor de opnames maak.
Voor het gesprek over deze onderwerpen kun je luisteren naar de nieuwe aflevering van De Jeroenen. Wil je ook over de andere onderwerpen in de podcast lezen, dan is er De Complete De Jeroenen Nieuwsbrief.
Enfin, dank voor het meelezen. Have fun!
Krantenkoning Christian Van Thillo: de man die ons medialandschap verschraalde
Laten we het nog eens hebben over de teloorgang van de media. Er werd een artikel gepubliceerd in Vrij Nederland over DPG Media, het vroegere De Persgroep. Door onderzoeksjournalistiek collectief Spit en o.a. door Joost Ramaer, iemand die al jarenlang schrijft over PCM en De Persgroep.
Het stuk gebruikt wat anekdotes over het jaarlijkse uitje voor adverteerders van De Persgroep van 2017, om het bedrijf maximaal poenerig neer te kunnen zetten, met vette quotes als
“In een van de Hummers heffen twee mannen hun glas bubbels naar de fotograaf. …Stijf ingeklemd tussen de prins en Nijenhuis zit een blonde vrouw met lange blote benen, het gezicht verscholen achter een bubbelglas.”
Dat zetten ze dan af tegen het verhaal van een freelance journaliste van een regionaal dagblad die weinig betaald krijgt per woord. Een vet aangezet contrast van arm versus rijk. Doet het altijd lekker.
Daarbij wordt ongemakkelijk chauvinisme gecombineerd met het zo onsmakelijk mogelijk verwoorden van de strategie van het bedrijf:
De “samenklontering” van Nederlandse titels en uitgeverijen in Vlaamse handen…
Hé ja, samenklontering. Maak het maar lekker vies. Plus: Nederlandsche dingen in Vlaamse handen… nee, bah.
Of deze:
De Persgroep kan zich alleszins veroorloven ‘geen specifiek rendement voor ogen’ te hebben met zijn overname van PCM: de buit is immers al binnen.
Buit! Boeven zijn het, die Vlamingen! Zware jongens, met maskertjes en dikke zakken vol buit! Criminaliseren maar, met dat soort woordgebruik
Op de Summits en daarbuiten mogen Van Thillo en zijn managers graag benadrukken dat voor hen ‘kwaliteitsjournalistiek voorop’ staat, of woorden van die strekking. Maar een Journalism Summit hebben zij nog nooit georganiseerd.
Toevallig werkte ik in de periode net daarvoor, inmiddels meer dan vijf jaar geleden, voor de Persgroep. Wat de schrijver gemakshalve weglaat (dat paste wellicht niet in de negatieve tendens) is dat het bedrijf in die jaren voor haar medewerkers een volledige, meerjarige interne leergang journalistiek heeft opgezet, op verschillende niveaus. Er is een wetenschapper intern in dienst genomen om het curriculum samen te stellen, de Columbia University Graduate School of Journalism en diverse gerenommeerde hoogleraren werden erbij betrokken. Er werd dus wel degelijk stevig in journalistiek geïnvesteerd. Des te kwalijker dat het artikel het tegendeel suggereert, want feitelijk onjuist.
Kijk, een zin over gesponsorde artikelen:
Reclame die als journalistiek is verpakt: is dat geen misleiding van de lezer?
Een niet onderbouwd feit voorzien van een vraagteken, is dat geen misleiding van de lezer?
Ook hier wordt iets weggelaten: namelijk dat dit niet, zoals gesuggereerd, stiekem gebeurt maar soort artikelen altijd duidelijk herkenbaar als “gesponsord” weergegeven wordt. Gesponsorde artikelen zijn al jaren usance in krantenland. De lezer is eraan gewend en kijjkt er doorheen. Trouwens, de Persgroep is zowel als terughoudender in het plaatsen van gesponsorde artikelen dan bijvoorbeeld NRC, ook is De Persgroep explicieter in het vermelden van sponsoring wanneer dat plaats vindt.
Ik geef nog één strofe weer, als laatste voorbeeld van hoe stemmingmakerij eruit ziet;
Terwijl Van Thillo adverteerders lokt met ‘kwaliteitsjournalistiek’, komen zijn inktkoelies steeds minder toe aan die kwaliteit, zeker in de regio.
Ja, adverteerders, die “lok” je, zoals kinderlokkers. Dan de arme slachtoffertjes weer. De journalisten heten nu ineens “inktkoelies”. U weet wel, koelies, ongeschoolde arbeiders die uitgebuit worden voor zwaar handwerk. Alles om het beeld van mensonwaardig werk maar lekker dik in de verf te zetten. Ook de aanhalingstekens rond het woord ‘kwaliteitsjournalistiek’ zijn daar geplaatst om de indruk te wekken dat er van kwaliteit eigenlijk geen sprake is. Dat wordt verder niet onderbouwd, maar dat hoeft ook niet, kennelijk (?). Overigens investeerde DPG Media de afgelopen jaren meer in onderzoeksjournalistiek dan ooit tevoren – en won daar diverse prijzen voor.
Moraal van dit verhaal; beperk je gewoon tot de feiten. Een serieus onderzoeksjournalistiek artikel dat een inhoudelijk punt probeert te maken (freelancers verdienen te weinig) zou zich niet moeten bedienen van drogredeneringen en zich verre moeten houden maken van een dergelijke nare, tendentieuze schrijfstijl om de lezer te manipuleren.
Hoe makkelijk het is om met zo’n schrijfstijl een “sappig verhaal” te schrijven zal ik als vingeroefening hieronder laten zien;
<azijnmodus>
Dat dit artikel gepubliceerd wordt door Vrij Nederland, ooit zelf een bolwerk van kwaliteitsjournalistiek, is nogal ironisch. De redactie van VN werd door uitgever WPG in 2019 namelijk volledig ontslagen. Allemaal. Het blad wordt inmiddels volledig volgeschreven door goedkope freelancers en aangelengd met artikelen die voor weinig verworven werden, bijvoorbeeld omdat ze tot stand kwamen met gratis geld uit de subsidiepot.
Inderdaad, dit artikel – waarin DPG gedramatiseerd een gebrek aan investeringen in redacties en uitbuiting van freelancers wordt verweten – werd geschreven door een stel freelancers die slim gebruik maakten van een regeling om zich te laten subsidiëren, zodat het zieltogende VN dat haar redactie ontsloeg om de kosten te drukken het artikel voor weinig kon aanschaffen…
Zoals gebruikelijk bij VN werd het rellerige artikel om de nodige aandacht te kunnen trekken voor één dag gratis op de website van het teloor gegane magazine geplaatst – inmiddels zit het artikel achter de betaalmuur. Kennelijk hoopt VN zo nog wat extra grijpstuivers te genereren met dit schamele schotschrift.
</azijnmodus>
Enfin, de teloorgang van de Nederlandse media is inderdaad duidelijk waar te nemen. Maar dan vooral bij de journalisten die dit stuk produceerden. En bij het magazine dat de keuze maakte een artikel van dit niveau te publiceren.
‘We’re out there hitting the pavement’: Ad management firms scoop up sites ahead of cookie changes
De Cookiepocalypse nadert! Dit gaat over het verdwijnen van de Cookie op internet, de kleine bestandjes waarmee je voorkeuren opgeslagen worden, maar ook je profiel gegevens voor advertenties gebruikt worden. Iedereen heeft tegenwoordig een hekel aan Cookies. Is het niet omdat je continu overal maar akkoord moet gaan met het gebruik ervan, dan is het wel omdat je het idee hebt dat je door die cookies overal op het internet achtervolgd kunt worden als consument.
Daarom is er sinds een paar jaar privacywetgeving. Als uitgever is die wetgeving trouwens misschien wel een van de grootste uitdagingen van onze tijd, zelfs als een uitgever het goed wil doen is dat bijna onmogelijk. Je bent namelijk verplicht om consumenten juist en volledig te informeren, over cookies, advertentietechnologie en een eindeloze lijst van al je partners. Zaken waarin consumenten doorgaans totaal niet geïnteresseerd zijn en die deze ook nog eens boven de pet gaan.
Ondertussen is de weerstand tegen het gebruik van die Cookies zo groot geworden dat zowel Apple als Google het gebruik ervan afgezworen hebben. Maar dat is heel erg lastig voor een heleboel mensen in de online advertentie wereld. Nou zijn er allerlei initiatieven gaande om dit op technische manieren te omzeilen, maar de meest opvallende ontwikkeling vind ik wel dat steeds meer uitgevers ofwel helemaal stoppen met online advertenties, of de hele handel uitbesteden bij een extern advertentienetwerk.
Dat is grappig want met dat soort advertentienetwerken is het ook ooit begonnen op het internet. Maar ergens is het wel logisch, want als je als adverteerder niet meer het internet op kan gaan op zoek naar specifieke mensen die geïnteresseerd zijn in je product om je advertenties aan te vertonen via cookies, betekent dat dat je weer pláátsen moet gaan boeken, Het model is dan niet meer gepersonaliseerd, maar gericht op de context, op de site gebaseerd. Dan moet je dus met heel veel individuele websites aparte afspraken gaan maken. Dat is dan best heel veel werk en niet zo makkelijk te automatiseren.
Mooie oplossing dus als uitgevers dat gezamenlijk onderbrengen bij een paar gespecialiseerde partijen, want dan hoeft een adverteerder alleen met hen zijn afspraken te maken. Nou is het natuurlijk nog altijd zo dat zo’n advertentie netwerk ook toestemming moet krijgen van een consument om gegevens te mogen gebruiken voor advertenties, maar als de afgelopen jaren iets duidelijk is geworden Is het wel dat consumenten alles en iedereen best wel toestemming willen geven, als ze daarna maar door kunnen naar het artikel op de website waar ze naar op weg waren. Plus: hoe meer van die sites in een netwerk zitten, hoe minder vaak je zo’n vervelende toestemming pop-up te zien krijgt.
Helaas is het daarmee dan ook weer zo dat de consument steeds minder geïnformeerd wordt, of merkt wat er met zijn gegevens gebeurt op de achtergrond. Best ironisch want dat is exact het tegengestelde van wat die wetgeving nou eigenlijk beoogde… LINK.
Algoritmen Netflix en Amazon helpen in medisch onderzoek
Dezelfde algoritmen die Netflix gebruikt om een serie aan te bevelen of die Amazon gebruikt om producten voor te stellen om je mandje nog voller mee te stoppen, kunnen nu ook worden ingezet voor medisch onderzoek. Wat blijkt namelijk? Deze algoritmen, die taal gebaseerd zijn, kunnen ook de waarschijnlijkheid van het ontstaan van kanker en neurodegeneratieve ziekten zoals Alzheimer voorspellen.
Twee wetenschappers verbonden aan de Universiteit van Cambridge trainden met machine learning technologie een model waarmee je kunt zien wat er gebeurt wanneer er iets misgaat met eiwitten in het lichaam. Een studie daarover publiceerden ze deze week in een wetenschappelijk magazine. In de toekomst worden kunnen deze algoritmen gebruikt worden voor het corrigeren van ‘foute instellingen’ van eiwitten die dit soort ziekten veroorzaken.
Ze hebben die algoritmen hiervoor geschikt weten te maken door ze in feite de taal van de eiwitten te leren begrijpen. Dat is gedaan door met machine learning een model, zeg maar een soort grammatica van de eiwitten op te stellen, waardoor dat algoritme, dat toch al gebaseerd is op grammatica, plotseling ook medisch toepasbaar wordt en zelfs nieuwe inzichten kan genereren. Dit vind ik dus echt geniaal.
Een van de betrokken wetenschappers zei: “Machine learning zoals die door bijvoorbeeld streaming media platforms wordt toegepast kan leiden tot het ontdekken van nieuwe verbanden waar we nog nooit aan hebben gedacht. Het is echt heel opwindend.“ En dat vind ik dan weer mooi, een medicus die algoritmen opwindend vindt. LINK
